پزشکی در میدان شارل دو گل پاریس

به نام خدا

صمد لکی زاده، یکی از دیپلماتهای وزارت خارجه که بین سالهای 1373 تا 1376، از طرف وزارت خارجه، در کشور فرانسه مامور به خدمت بوده است به تازگی خاطرات خود را از آن روزها منتشر کرده؛ لکی زاده،دانش آموخته ی رشته ی علوم سیاسی از دانشگاه امام صادق(ع)، در سالهای اخیر، سفیر ایران در لهستان و لیتوانی هم بوده است. بخشی از خاطرات او درباره ی پزشکی ایرانی در پاریس را میخوانیم :

به خاطر ناراحتی جسمی، با پرس و جو از همکاران برای یافتن پزشکی حاذق، یک پزشک نه چندان معروف ایرانی را که در حوالی میدان شارل دو گل پاریس مطب داشت معرفی کردند.

 با منشی او تماس گرفته و وقت گرفتم و یک روز عصر برای معاینه نزدش رفتم. برغم اینکه پزشک متخصص بود ولی مطب خیلی خلوتی داشت و شاید یک نفر قبل از من آنجا بود. اول کمی برایم سوال برانگیز بود. بعد از حدود یک ربع مریض قبلی که یک فرانسوی بود بیرون آمد و منشی مرا به داخل راهنمایی کرد.

مرد میانسال و موقری بود و پس از ورود و سلام شروع به سوال نمود و در کنار ناراحتی اصلیی که برای آن نزدش رفته بودم از سایر ناراحتی ها و سوابق بیماری های دیگر من هم سوال کرد حتی از بیماریهای احتمالیی که به ظاهر هیچ ربطی به ناراحتی کنونی من نداشت.
سپس مرا معاینه کرد و دوباره یک سری سوالات جدید کرد و نهایتا پس از یک ویزیت که تقریبا 45 دقیقه طول کشید نسخه ای را دستم داد.

با خود فکر کردم کاش قبل از معاینه هزینه آن را سوال می کردم و اندیشیدم با این دقت و وسواس در معاینه حتما ویزیتش دو ، سه برابر پزشکان دیگر است.

بقیه در ادامه مطلب

البته از بایت حق ویزیت نگرانی نداشتم زیرا بیمه بین المللی معتبری داشتیم و جای نگرانی نبود. با این حال وقتی هزینه ویزیت را پرسیدم که بپردازم، بدون اینکه شغل و کار مرا بپرسد گفت آیا در پرداخت حق ویزیت مشکلی نداری؟ دیگر شکم داشت به یقین تبدیل می شد که باید حق ویزیتش هم گران باشد که این سوال را می کند.
گفتم: خیر چطور مگر؟
گفت: من معمولا از ایرانی ها چون غالبا مهاجر و دانشجو یا پناهنده هستند و احتمالا وضع مالی مناسبی ندارند حق ویزیت نمی گیرم لذا همیشه از ایرانیها اول می پرسم آیا مشکلی ندارند؟ به عنوان یک هموطن این تنها کاری است که می توانم در این غربت برایشان انجام دهم.

تعجب کردم و از اینکه در مورد او گمان بد برده بودم از خودم خجالت کشیدم. با این حال گفتم خیر مشکلی نیست. اما او برای اطمینان از اینکه تعارف نکرده باشم دوباره تاکید کرد من وضع مالی ام خوب است و بدون این حق ویزیت هم مشکلی ندارم.

و ادامه داد: می دانم خیلی از ایرانیهای مهاجر ممکن است بیمه نداشته باشند یا از بیمه های ضعیفی برخوردار باشند. آیا مطمئنی که مشکل نداری؟

تشکر کردم و پاسخ دادم خیر، من کارمند سفارت هستم لذا هم حقوق مناسب دارم و هم بیمه خیلی خوبی دارم و 90 درصد این حق ویزیت که به شما می پردازم را بیمه به من بر می گرداند.

او یک بار دیگر گفت پس معادل همان نود درصد را بپرداز ولی من قبول نکردم و حق ویزیت کامل را دادم.

یاد سخنی از ابوالحسن خرقانی افتادم که سردر مزارش در خرقان شاهرود هم نوشته شده است. نقل است که در زمان خودش بر سردر منزل این عارف زاهد نوشته بودند: هر کس که در این سرای درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید، چه ، هر آنکس که در بارگاه خداوند به جان ارزد، البته که در خانه بوالحسن به نان ارزد!

جالب این بود که به رغم صرف وقت 45 دقیقه ای برای ویزیت، همان تعرفه عادی و معمولی یک متخصص را دریافت کرد. وقتی از ایشان خواستم بیشتر بنویسد زیرا 45 دقیقه وقت گذاشته است ، گفت فرقی نمی کند 5 دقیقه یا 45 دقیقه باشد، آنچه مهم است اینکه پزشک حتی الامکان به تشخیص دقیق برسد و نسخه درست بدهد.

از اینکه با او آشنا شده بودم ابراز خوشبختی کرده و جوانمردی او را ستودم و خدا حافظی کردم و رفتم در حالیکه همچنان از دیدن هموطنی چنین انسان و درستکار در پاریس در دل شادمان بودم.

وقتی از اتاق معاینه خارج شدم تنها یک بیمار دیگر در اتاق انتظار منتظر بود. یاد مطب های شلوغ و پر ازدحام تهران افتادم که گاهی 20 یا 30 نفر همزمان در نوبت هستند تا بین دو تا سه ساعت توسط پزشک عمومی یا متخصص ویزیت شوند.
آن پزشک ایرانی در پاریس اوقات معاینه را بگونه ای تنظیم و مطب خود را طوری مدیریت می کرد که بیمارانش کمترین انتظار را کشیده و وقتشان بی جهت تلف نشود.

* منبع : سایت خبری عصر ایران

بقیه ی خاطرات لکی زاده در این لینک قابل دسترسی است؛ خاطرات لکی زاده درباره ی "مسکن مهر فرانسوی" و "مین های ضد نفر در خیابان شانزه لیزه" و "تصادف در خیابان های پاریس" و "توریسم فاضلاب فرانسه" و "مینی بوس های تهران در فرانسه" را میتوانید در همان لینک مطالعه کنید.